จากสะพานมด ถึงสิ่งที่หายไปจากสังคมไทย

มีผู้ยอมเสียสละในทุกสังคม
ยังมีทหารเงินเดือน 8000 บาท ยอมละทิ้งลูกเมียและบ้านช่องไปอยู่ยังสมรภูมิและเสี่ยงชีวิตทุุกนาที
ยังมีผู้ละทิ้้งบ้านช่องเพื่อเป็นครูหรือเป็นผู้นำทางตามรอยพระศาสนา
ยังมีผู้ยอมสละแรงกายแรงใจทำโครงการดีๆ เพื่อช่วยเหลือผู้อื่น
…. เราไม่ได้เกิดมาพร้อมจิตใจเช่นนั้น
…. เราต่างต้องใช้เวลาเพื่อเติบโต
…. เราทุกคนพึงได้รับโอกาสเรียนรู้และเติบโต
…. เมื่อเราต่างได้รู้ เราจะตระหนักและรักที่จะแบ่งปันเสียสละ แน่นอน

Work and Life Records

ตอนที่ผมได้เห็นภาพข้างบนถูกโพสท์บนเฟสบุ้ค รู้สึกทึ่งในความสามารถของสัตว์ตัวเล็กๆเหล่านี้ ที่พยายามต่อตัวกันจนกลายเป็นสะพานมดข้ามช่องว่างที่ตัวเดียวไม่อาจข้ามไปได้ ด้วยปัญญาของตาแก่บ้านนอกอย่างผม คงไม่อาจอธิบายเป็นศัพท์วิชาการเลิศลอยถึงเหตุผลทั้งทางฟิสิกส์และทางชีววิทยาให้ฟังได้ รู้เพียงแต่ว่า มดเหล่านี้ใช้ความสามัคคีในการแก้ปัญหา

ผมเริ่มอยากเห็น “สะพานมด” แบบนี้มากขึ้น ก็อาศัย Google เจ้าประจำในการที่จะหาข้อมูลเรื่องของสะพานมด ในบรรดาข้อมูลที่น้อยนิดของต่างประเทศ และเรียกได้ว่าไม่มีเลยในภาษาไทย แล้วผมก็ไปเจอคลิปนี้เข้า

ผมรู้ว่าทุกท่านฟังภาษาอังกฤษได้ดีกว่าผม แต่ตาแก่คนนี้ขอดัดจริตสรุปเรื่องราวให้ก็แล้วกัน

ในคลิปเป็นเรื่องของมดในป่าอเมซอนที่โดนน้ำท่วมรัง จึงต้องอพยพทั้งนางพญา ไข่ ตัวอ่อน อาหาร ข้ามกระแสน้ำไปสู่พื้นดินที่แห้ง ตลอดทางต้องเจอกับอุปสรรคมากมาย รายละเอียดอื่นๆ ดูกันเอาเองในคลิปก็แล้วกัน

ใครดูคลิปนี้แล้วจะคิดอย่างไร หรือไม่คิดอะไรเลย ผมไม่สนใจ แต่สำหรับผมแล้ว การจะทำอย่างนี้ได้ การจะทำให้รังของตัว ชุมชนของตัว รอดพ้นจากอันตรายไปได้ มันไม่ได้ใช้แค่ลมปาก มันต้องใช้ทั้งความสามัคคี ร่วมแรงร่วมใจ และความเสียสละ

ผมคิดถึงมดตัวแรกๆ ที่เดินลงไปในน้ำเพื่อให้มดที่เหลือเหยียบขึ้นมาบนตัว
ผมคิดถึงมดตัวที่จมน้ำอยู่ริมๆของแพที่สร้างจากชีวิตมดนับร้อยนับพัน ที่รู้อยู่ว่ามันอันตรายแค่ไหน
ผมคิดถึงมดตัวที่จมน้ำเพื่อใช้ตัวเองเป็นแพให้มดตัวอื่นๆ แต่ไม่รอดไปถึงอีกฝั่ง
ผมถามตังเองว่า ถ้าเรื่องนี้เกิดกับมนุษย์ที่เรียกตัวเองว่าคนไทย
เราจะมีมดตัวแรกๆที่เดินลงน้ำไหม
เราจะมีมดที่ยอมจมตัวเองเป็นแพให้คนอื่นเหยียบไหม
เราจะมีมดตัวที่ยอมอยู่ริมทั้งที่รู้ว่าต้องเป็นอาหารของปลาไหม
คำตอบคือ เรามี …แต่คงน้อยเหลือเกิน น้อยจนไม่อาจสร้างแพมีชีวิตเพื่อพาประเทศเราข้ามฝั่งไปได้

วันนี้ เราไม่มีความสามัคคี ไม่มีความเสียสละ ..ไม่ว่าใครจะถกแถกด้วยเหตุผลบ้าบออะไรให้น่าฟังก็ตาม แต่ที่สุดในความเป็นจริงคือ เราไม่มี ไม่ว่าเราจะยอมรับหรือหน้าด้านเถียงก็ตามที
เราต้องการเป็นมดตัวที่ไม่จมน้ำ เป็นมดตัวที่เหยียบมดตัวอื่น …เป็นมดตัวที่รอด
เราเรียกร้องให้คนทุกคนต้องสามัคคี เรียกร้องให้ทุกคนต้องเสียสละ ยกเว้นตัวเอง
แต่เราไม่เคยคิดเลยว่า ถ้ามดทุกตัวคิดเช่นนั้น จะมีแพชีวิตให้ข้ามน้ำไปได้อย่างไร

ไม่ว่าคุณจะตอแหล เสแสร้ง แกล้งทำตัวเป็นคนดีในสายตาคนอื่นๆ แค่ไหน
แต่ก็มีตัวคุณเองที่รู้อยู่แก่ใจ ว่าตัวคุณจริงๆ เป็นอย่างไร

ตาแก่อย่างผมได้แต่หวังว่า สังคมเราจะมีวันได้กลับมามี แพมด ที่ต้องใช้ทั้งความสามัคคีและเสียสละ พาบ้านเมืองข้ามไปยังที่ที่ปลอดภัย ..ก็ได้แค่หวังล่ะครับ

View original post